Halk arasında “Havlayan Köpek Isırmaz” diye bir deyiş olsa da, karşımıza gözlerini bize dikmiş şekilde havlayan bir köpek çıktığında, bu deyişe hiç birimiz itibar etmeyiz. O an, kanımızda birden bire artan adrenalin ve buna bağlı olarak hızlanan kalp atışlarımızla yükselen kan basıncımız çoğu kez köpeğin havlamasının altında yatan nedeni düşünmemize engel olur ve genellikle kaçma dürtüsünün etkisiyle o ortamdan uzaklaşırız.
Köpek için, havlamak son derece doğal bir davranıştır. Havlayarak kendilerini ifade ederler ve çok değişik uyarılardan dolayı havlayabilirler.
Karşılaştığımız köpeğin havlaması belki kötü bir niyetin ifadesi değildir, belki sadece oynamak istediği için havlıyor, belki de bizden bir şey istiyordur. Ama bütün bunları, havlayan köpeğin önünde analiz edecek zamanı her zaman bulamayabiliriz. Bu durumda “Havlayan Köpek Isırmaz” deyişine de pek güvenemeyiz.
Bunda da haksız sayılmayız; zira bu konuda genelleme yapmak imkansızdır. Bazı durumlarda köpek, ısırmadan evvel ikaz anlamında havlayabilir. Bazen de kendisi için o kadar haklı sebepleri vardır ki, ikaza gerek duymadan, yani havlamadan ısırabilir.
Ancak, halkımızın muhtemelen gözlemleri neticesinde ortaya çıkan bu deyişi doğrulayacak mantıki deliller de vardır. Çünkü, köpekler havlamak için çok fazla miktarda havaya ihtiyaç duyarlar. Akciğerlerini zorlarlar. Bu ise köpeğin hızını ve kondisyonunu olumsuz yönde etkiler. Yani, gerçek bir saldırıya hazırlık yapan köpeğin havlaması kendisi için dezavantajdır.
Bu durum hızlı koşan av köpeklerinde daha iyi gözlenebilir. İyi bir av köpeği havlamayı sevmez; havlamayla efor kaybetmez. Özellikle tazı köpekleri, kovalama için yetiştirilmiş bir ırktır. Böyle köpekler genellikle havlama niteliğinde olmayan, haberleşme amacıyla birtakım sesler çıkartırlar. Örneğin Afgan tazıları sadece tehlike içindeyken havlarlar.
Demek ki, bu deyişin doğruluğu köpekten köpeğe değişebildiği gibi bulunulan ortama göre de değişebilir.
Kısacası, bu deyişi doğrulayacak sebepler olsa da köpeğin havlaması ciddiye alınmalıdır.
